Tag: środowisko

Konflikty są stałym zjawiskiem towarzyszącym ekologicznym inicjatywom, prowadzą czasem do działań o wzajemnie przeciwstawnych intencjach. Z takimi sytuacjami wiążą się też duże namiętności, „za, a nawet przeciw”, które niezbyt sprzyjają rzeczowym analizom i obiektywnym ocenom. Ma to tym większe znaczenie, że wybory związane z ochroną środowiska mają istotny aspekt aksjologiczny, często także światopoglądowy i polityczny.

Wpływ miast na środowisko i klimat jest powszechnie znany od wielu lat. Miasta jako organizmy gospodarcze, urbanizacyjne i społeczne generują problemy, które paradoksalnie wpływają również na miejską gospodarkę, jakość organizacji oraz kapitał społeczny. Problemy generowane przez miasta wykraczają daleko poza ich granice – wpływają na środowisko obszarów podmiejskich i położonych znacznie dalej.

Kiedy pozbywamy się odpadów mamy wrażenie, że spełniliśmy swój obowiązek i nie musimy się nimi przejmować. Przecież posortowane śmieci są utylizowane lub te poddane recyklingowi nie stanowią już żadnego zagrożenia. Jednak sytuacja jest o wiele bardziej skomplikowana, niż nam się wydaje. W niniejszym artkule porozmawiamy sobie o substancjach PFAS, nazywanych potocznie „wiecznymi chemikaliami”.

Woda jest jednym z najcenniejszych surowców na naszej planecie. Wiemy, że bez niej nie jesteśmy w stanie przetrwać dłużej niż kilka dni. Od procesu cyrkulacji wody i jej zdatności do picia zależy nasz gatunek. Jednocześnie woda płynie.

Globalizacje możemy rozumieć na wiele sposobów. Począwszy od rozumienia jej jako proces a skończywszy na rozumieniu jej przez pryzmat wydarzenia i faktów historycznych. Obecnie obserwujemy globalizację jako pewien fenomen, zjawisko któremu podlegają, w pewnym stopniu, wszyscy na świecie. Jest to proces w trakcie którego dochodzi do scalania się gospodarek, łączenia rynków, wzmożonej ponadgranicznej wymianie kapitałowej, wymianie informacji, wzorców kulturowych i zarządzania. Możemy określić globalizację jako proces budowy współzależności między podmiotami stosunków międzynarodowych.

To jest ich czas. Teraz. Latają wysoko na niebie. Mylone z jaskółkami, jaskółkami nie są. Jerzyki. Nie, nie ma błędu literowego, bo nie chodzi mi o jeżyki, kuliste kolczate stwory chodzące po ziemi, a o jerzyki – te co fruwają nad naszymi głowami z charakterystycznym piskiem. Czym bliżej wakacji, tym na niebie, wieczorami, będzie głośniej i głośniej. Właśnie z ich powodu.

Nikt nie spodziewał się, że pomysł na stworzenie pierwszego parku narodowego przyjęty zostanie na całym świecie jako jeden ze standardów ochrony przyrody. Ich początków należy szukać w Stanach Zjednoczonych, kiedy to utworzono w 1872 r. Park Narodowy Yellowstone. Od tamtego momentu parki narodowe powstają w każdym kraju na świecie. Obecnie największym takim obszarem jest Park Narodowy Vatnajökull w Islandii. Najstarszym Europejskim Parkiem Narodowym jest Park Narodowy Sarek w Szwecji, powstały w 1909 roku. Zobaczmy zatem, jak tworzone są parki narodowe w Polsce.

W tradycjach wielu ludów tubylczych Ziemia jest matką. Kochającą, karmiącą, pojącą i chroniącą od urodzenia. Złośliwi będą widzieć w tym „naiwność dzikusów”, ktoś tam zakrzyknie o pogaństwie, ale rzeczywistości nie da się oszukać: szacunek dla Matki Ziemi nakazywał zachowanie szacunku dla jej siły i pokorę wobec jej wielkości, a finalnie prowadził do zachowywania równowagi między światem ludzi i światem przyrody.

„Nie wystarczy upatrywać przyczyny niszczenia świata jedynie w nadmiernym uprzemysłowieniu, bezkrytycznym stosowaniu w przemyśle i rolnictwie zdobyczy naukowych i technologicznych, czy w pogoni za bogactwem bez liczenia się ze skutkami działań w przyszłości. Chociaż nie można zaprzeczyć, że takie działania przynoszą wielkie szkody, to jednak łatwo dostrzec, że ich źródło leży głębiej, w samej postawie człowieka. Wydaje się, że to, co najbardziej zagraża stworzeniu i człowiekowi, to brak poszanowania dla praw natury i zanik poczucia wartości życia.” Jan Paweł II

Polityka nauczyła nas tego, że można używać najgorszych przekleństw i obelg wobec „politycznych wrogów”. Na (prawie) nikim nie robi to już żadnego wrażenia i niewielu jest takich, którzy nawołują do stonowania emocji. Problem polega na tym, że podobny nawyk wykształciliśmy wobec wszystkich i wszystkiego, co nie jest „nasze” .