Tag: społeczeństwo

Wzywanie do szukania Dobrego w dzisiejszych czasach może być traktowane jako naiwność / szaleństwo / prowokacja / dziwactwo (* niewłaściwe skreślić). Ja jednak spróbuję, nawet za cenę obarczenia mnie wszystkimi powyższymi określeniami jednocześnie… Uważam bowiem, że szukanie Dobrego ma niezwykłe znaczenie dla budowy dobrych relacji międzyludzkich w tych trudnych czasach, również w ekologii.

Plastik jest chyba najlepszym tworzywem, na przykładzie którego można pokazać dualizm cywilizacyjnych rozterek. Plastik, to nowoczesne odkrycie ludzkości, zawojowało całą Ziemię. I to, zdaje się, w sposób trwały. Jest wszędzie, choć są miejsca, w których nie pasuje.

Ktoś, kto nie ma nawyku modlitwy może tego nie zrozumieć. Ktoś kto w ogóle nie wierzy w świat nadprzyrodzony, nie będzie wiedzieć o czym mowa. Ktoś, kto modlitwę traktuje jako antybiotyk, który działa po godzinie, bardzo szybko z tego zrezygnuje.

Za każdym razem, gdy poruszam tę kwestię, bawi mnie reakcja publiczności: rzecz dotyczy recyklingu, a finalnie książek. Na moje pytanie do jakiego pojemnika wyrzucamy plastikową butelkę, pada odpowiedź: do żółtego!; do jakiego słoik po dżemie? do zielonego!; do jakiego skórki po bananie? do brązowego!; do jakiego stare książki? do niebieskiego! … I tu niekiedy pojawia się konsternacja, no bo jak to, wyrzucać książki?

Od czasu do czasu miewam przyjemność uczestnictwa w projektach informacyjno-edukacyjnych mających na celu opisywanie walorów przyrodniczych różnych miejsc w Polsce. Za każdym razem mam satysfakcję, że mogę wypromować wśród lokalsów coś, co zasługuje na uwagę, bo może się zdarzyć, że sami tego nie widzą, nie znają, nie słyszeli.

W jednym z numerów tygodnika Polityka pojawił się rysunek Jana Kozy – na załączonym obrazku – ilustrujący dzieci lepiące bałwana z resztek świątecznych dań. Jako rysunek satyryczny miał rozbawić, i słusznie, ale dla mnie stał się przyczynkiem do dwóch refleksji zgoła odmiennych: od pewnego czasu zimy są bezśnieżne i mamy problem z marnowaniem żywności.

Każdemu podsumowaniu starego roku towarzyszą informacje o tym, co ważnego wydarzyło się w sferze polityki, gospodarki, kultury. Rzadko kiedy wspomina się o ekologii – zarówno po dobrej i jak i złej stronie. To świadczy o tym, jak do tych spraw podchodzimy: chwilowo, pobieżnie i w tonie sensacji, zazwyczaj wtedy, gdy nie ma nic innego ciekawego do powiedzenia.

Globalizacje możemy rozumieć na wiele sposobów. Począwszy od rozumienia jej jako proces a skończywszy na rozumieniu jej przez pryzmat wydarzenia i faktów historycznych. Obecnie obserwujemy globalizację jako pewien fenomen, zjawisko któremu podlegają, w pewnym stopniu, wszyscy na świecie. Jest to proces w trakcie którego dochodzi do scalania się gospodarek, łączenia rynków, wzmożonej ponadgranicznej wymianie kapitałowej, wymianie informacji, wzorców kulturowych i zarządzania. Możemy określić globalizację jako proces budowy współzależności między podmiotami stosunków międzynarodowych.

Kilkadziesiąt lat temu gospodynie domowe sporządzały zaczyn na ciasto „przyjaciel”. Zaczyn należało podzielić na kilka części. Jedna zostawała dla gospodyni, a pozostałe należało oddać bliskim. Zaczyn rósł w ciepłym domu przez kilka dni. Cała rodzina z niecierpliwością czekała na przysmak, którego nie było można dostać w żadnym sklepie. W obecnych czasach, w naszej kulturze promowane jest to, co można dostać szybko. Jedzenie, nie zawsze zdrowe, jest na wyciągnięcie ręki. Wszystko można kupić bez problemu, i to często po bardzo niskiej cenie.

Obecnie na świecie, żyje około 7,8 miliarda ludzi. Wedle prognoz demograficznych, ta liczba dojdzie do 11 miliardów ludzi, już pod koniec obecnego wieku. Na pierwszy rzut oka można się obawiać następujących zjawisk. Braku wody, jedzenia, przestrzeni do życia. Jednak świat jest różnorodny i przyrost ludzi na świecie, różny.