Przewodnik Collinsa. Ptaki. Najpełniejszy przewodnik do rozpoznawania ptaków Europy i Obszaru Śródziemnomorskiego, to dzieło Larsa Svenssona (tekst i mapy) oraz Killiana Mullarneya i Dana Zetterströma (tablice i podpisy). „Zasięg” omawianego przewodnika obejmuje Europę (po Ural), Afrykę północną i część Bliskiego Wschodu. Opisuje, pokazuje i wskazuje cechy charakterystyczne przeszło 700 gatunków ptaków występujących na tym obszarze, ok. 60 gatunków zalatujących, jak również kilkanaście gatunków zbiegłych z niewoli, które zostały celowo introdukowane bądź zawleczone przypadkowo i obecnie lokalnie lęgną się dziko. 
Poszczególne gatunki ptaków są opisane bardzo szczegółowo. Przy każdym z nich są wskazane cechy podstawowe, takie jak: wielkość, rozpiętość skrzydeł, środowisko życia, jak również są pokazane cechy, według których możemy je oznaczyć. Dotyczy to zarówno barw, jak i głosów. Podawane są cechy ptaków dojrzałych, jak i młodocianych. Poza dokładnym opisem wskazującym na cechy łatwe do uchwycenia w terenie, najbardziej charakterystyczne cechy do rozpoznania są podane przy rysunkach i wskazane strzałką. Wiele gatunków jest pokazanych z perspektywy cechy najbardziej rzucającej się w terenie nie zawsze adekwatnej do rzeczywistego ubarwienia. Rysunki oddają znakomicie ubarwienia poszczególnych gatunków, uwzględniające dymorfizm płciowy, ale i różnice wiekowe. Przewodnik uwzględnia najnowszy podział taksonomiczny gatunków – dotyczy to nowych gatunków, ale też kolejności rodzin. Uwzględnienie w jednym przewodniku ptaków Europy wraz z gatunkami południowej części obszaru śródziemnomorskiego może dziwić początkującego ornitologa, ale jest to niezwykle cenne w czasach, gdy granice występowania poszczególnych gatunków ulegają permanentnym zmianom. Stąd też, dzisiejsze „gatunki afrykańskie” widywane obecnie tylko tam, za parę lat będą może do zaobserwowania i u nas? Każdemu gatunkowi towarzyszy mapka uwzględniająca areał lęgowy (opuszczany na zimę), obecność całoroczną, areał występowania podczas przelotów i niekiedy trasy ich przelotów oraz areał zimowy. Przy każdym gatunku widnieje „polski status”, np. osiadły lęgowy, wędrowny gatunek lęgowy, regularnie zimujący itd. Pieczę naukową nad tym wydawnictwem objął uznany prof. Tadeusz Stawarczyk, którego Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany, PTPP, Wrocław 2003 (współautorstwo z nieżyjącym już niestety Ludwikiem Tomiałojciem) jest przywołanym w bibliografii jedynym polskim tytułem, a patronatu udzieliło Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków.
Książka od pierwszego wydania w 1999r. rozeszła się w nakładzie przeszło 700 tysięcy (tłumaczona na 13 języków) i sądząc po zainteresowaniu, jakie wywołała w Polsce, zwiększy się on znacząco. Naprawdę wielkie brawa należą się wydawnictwu Multico, które dołączyło do czołówki polskich wydawców literatury ornitologicznej. Tę pozycję powinien mieć w swej biblioteczce każdy polski ornitolog, bez względu na poziom zaawansowania, bo rację ma Przemysław Chylarecki, znakomity polski ornitolog, twierdzący, że jest to jedyny przewodnik rzeczywiście wart wzięcia w teren.
